Ακολουθεί ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όμως το μυαλό όλων είναι αλλού. Στην επόμενη σεζόν. Έχοντας πλέον την ηρεμία και κυρίως το «καθαρό μυαλό» που προσφέρει η δεύτερη θέση. Δηλαδή η αποφυγή της απόλυτης καταστροφής του να περιμένεις το Europa League αν νικήσει ο αιώνιος τον ΟΦΗ στον τελικό κυπέλλου, ή να αρκεστείς στο Conference League ως τέταρτος.
Με απλά λόγια, ακόμη και η αποφυγή της σκέψης του «μήπως μας βολεύει να πάρει κύπελλο ο Ολυμπιακός απ’ τον ΟΦΗ», είναι κέρδος για τον Παναθηναϊκό. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Κάτι διαφορετικό θα ήταν η επιτομή της… κακομοιριάς και στα δύσκολα χρόνια των Πράσινων είναι το τελευταίο που χρειαζόταν.
Το «καθαρό μυαλό» βέβαια, δε συνιστά κανενός είδους θρίαμβο ή έστω επιτυχία. Απλά δε σε στέλνει στην… τσίτα και ως ψυχολογικό ράκος, να προετοιμάσεις την επόμενη σεζόν. Συν την οικονομική προοπτική που μπορεί να προσφέρει η πιθανότητα απλά να συμμετάσχεις ως τα πλέι οφ του Champions League και στη League Phase του Europa League.
Κατά τα άλλα, η σεζόν απέτυχε. Ο Παναθηναϊκός είναι στο -13 από την πρώτη θέση. -8, -5, ήταν οι διαφορές των δύο προηγούμενων ετών. Πισωγύρισμα τριετίας έγινε. Γυρνώντας στην πρώτη σεζόν της ποδοσφαιρικής προσπάθειες με τον Γιοβάνοβιτς, τότε που έκλεισε η σεζόν με ένα κύπελλο τουλάχιστον.
Μόνο που τώρα δεν έχουμε την ομάδα του Μακέντα και του Καρλίτος, του Χατζηγιοβάνη και του κεντρικού χαφ Βιγιαφάνιες. Ούτε του Βέλεθ με τον Σάρλια. Το μπάτζετ είναι εντελώς διαφορετικό. Η προοπτική θεωρητικά, ήταν σαφώς μεγαλύτερη. Και κατέληξε με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε.
Αποτυχία λοιπόν. Μεγάλη. Όχι επειδή δεν πήρες το πρωτάθλημα, αλλά γιατί δεν κατάφερες έστω να το διεκδικήσεις με αξιώσεις. Μόλις το πίστεψες, δεν έκανε νίκη εκτός έδρας μέχρι το τελευταίο σου ματς στην ΑΕΚ. Ταυτόχρονα, έχουμε να συζητάμε για το cost control και την αναγκαιότητα πώλησης παίκτη.
Δεν χρειάζονται αξιολογήσεις λοιπόν. Δεν πήγε τίποτα σωστά. Η ομάδα ολοκλήρωσε τη σεζόν χωρίς τίτλο, χωρίς να κάνει πρωταθλητισμό και η επένδυση που έγινε σε επίπεδο μπάτζετ, έφτασε στο σημείο να αποτελεί… αγκάθι για την επόμενη σεζόν. Για αυτό δεν ευθύνεται ο κόσμος, δεν ευθύνεται ο Βιτόρια, ο Ουναϊ, ο Ίνγκασον, ο Ιωαννίδης. Ευθύνεται η διοίκηση και εκείνοι που «έτρεξαν» το πρότζεκτ.
Αυτόματα λοιπόν, έχει γίνει η αξιολόγηση όλων. Ρεαλιστικά λοιπόν, υπάρχει ξεκάθαρη αποτυχία. Άρα πριν αναφερθούμε στις μεταγραφές, στο θέμα προπονητή, ας ξεκινήσουμε από εκεί. Θα γίνει κάτι, ή επειδή ήρθε η δεύτερη θέση θα πάμε στη λογική «όλα καλά, μένουμε ως έχουμε»; Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει πολλά. Όσο δεν το κάνει γιατί η δεύτερη θέση λειτουργεί ως… άλλοθι αποτυχίας, τότε απλά θα πρέπει να αποδεχθεί πως και την επόμενη σεζόν η δεύτερη θέση θα είναι το ταβάνι του. Τόσο απλά.
Πάμε και στις μεταγραφές τώρα. Το cost control είναι κάτι που η ίδια η ΠΑΕ έπρεπε να υπολογίζει απ’ τη στιγμή που έκανε τις κινήσεις του περασμένου καλοκαιριού. Ο καθένας βάζει κάτω όλα τα δεδομένα όταν προχωρά σε τέτοια ανοίγματα. Άλλο το παίρνω ρίσκα, άλλο το παίζω στα… ζάρια το μέλλον. Με σεβασμό λοιπόν, το cost control είναι κάτι που δεν απασχολεί κανέναν άλλο πέραν της ΠΑΕ. Η οποία και πρέπει να βρει λύση να ενισχύσει την ομάδα με τον καλύτερο τρόπο για τα προκριματικά του Champions League.
Είναι κουραστικό να συζητάμε ένα χρόνο μετά για αποφάσεις που πάρθηκαν χωρίς σκέψη προφανώς. Ή με λάθος ανάλυση δεδομένων. Είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση, αποτυχία δηλαδή. Όχι ποδοσφαιρική. Ήρθαν καλοί παίκτες, κανείς δεν το παραγνωρίζει. Η ομάδα λόγω ποιότητας πέρασε ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και έκανε όσα έκανε σε μια σεζόν που απ’ την αρχή – λόγω επιλογής προπονητή – πήγε στραβά κι ανάποδα.
Δεν μπορούμε να έχουμε γίνει… αναλυτές cost control, γιατί αυτό φανερώνει το λάθος στο σχεδιασμό. Δεν γίνεται να συζητάμε σοβαρά πως είναι μεγάλη η οψιόν των 11 εκατ. ευρώ για τον Ουναϊ, τη στιγμή που η ομάδα συμφώνησε να υπάρχει αυτή. Η κάθε Μαρσέιγ έχει δικαίωμα να πει αυτά θέλω. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο του… είναι πολλά, πρέπει να πέσουν αλλιώς δεν μπορούμε να τον πάρουμε. Άρα τι βάλαμε οψιόν και δεν πήγαμε απλά να τον δανειστούμε για μια χρονιά και τέλος;
Ο Παναθηναϊκός έχει καλό ρόστερ. Πρέπει να διορθώσει αρκετά, αλλά η βάση υπάρχει και είναι εξαιρετική. Το πρόβλημα είναι πως πρέπει να υπάρξουν και οι άνθρωποι που θα διαχειριστούν όλη αυτή την κατάσταση. Δε λέμε να φύγει κανείς, ας κρατήσουν όλοι τις θέσεις τους αφού κρίνονται επιτυχημένοι απ’ την ΠΑΕ. Επιβάλλεται όμως, να έρθουν στελέχη ικανά, για να το πούμε απλά «κωλοπετσωμένα», για να μην έχουμε ξανά επανάληψη των ίδιων λαθών, των ίδιων αστοχιών, να ελαχιστοποιηθεί το ρίσκο σε κάθε τομέα.
Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να χάσει την ουσία του κάπου ανάμεσα στο βγήκα δεύτερος και με ταλαιπωρεί το cost control. Αν είναι έτσι, τι να το κάνει το Champions League; Όση ηρεμία προσφέρει η δεύτερη θέση, άλλο τόσο φέρνει και απαιτήσεις μεγαλύτερες. Γιατί τώρα και καλούς παίκτες πρέπει να φέρεις χωρίς να ρισκάρεις κάτι με το cost control – με δική σου ευθύνη φυσικά, δεν σε τιμωρεί κανείς επειδή… δε σε γουστάρει – και γρήγορα πρέπει να ολοκληρώσεις τα περισσότερα απ’ όσα πρέπει να γίνουν, καθώς δεν μπορούν να περιμένουν τα προκριματικά. Συν τα διοικητικά κενά που… φωνάζουν και καμία δεύτερη θέση δεν λειτουργεί σαν ωτοασπίδες.
