Veni, vidi, vici. Ήλθα, είδα, νίκησα. Θα μπορούσε να είναι η επικεφαλίδα της ποδοσφαιρικής θητείας του Εμίλιο Ζελάγια στην Κύπρο, αν ο Αργεντινός είχε την αλαζονεία και την έπαρση του Ιούλιου Καίσαρα. Αλλά, προφανώς, δεν τις έχει.
Ο 32χρονος είναι ο ορισμός του άψογου χαρακτήρα και επαγγελματία. Μετά από 3,5 χρόνια στην Κύπρο, όπου οι κακές γλώσσες βασιλεύουν, ουδείς έχει να του προσάψει το παραμικρό για τη συμπεριφορά του εντός κι εκτός γηπέδου. Το μεγαλύτερο απ’ όλα τα παράσημά του -και δεν είναι λίγα…
Τόσο στον Εθνικό Άχνας όσο και στον Απόλλωνα ο Εμίλιο Ζελάγια δεν είχε πρόβλημα να σκοράρει με συνέπεια, να κάνει καμπόσες άλλες «αθόρυβες» (πλην ουσιαστικές) δουλειές μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ν’ αφήνει τους προβολείς της δημοσιότητας να πέφτουν σε άλλους.
Χρειάστηκε να έλθει μια εξωπραγματική (για τα κυπριακά δεδομένα και την ηλικία του ποδοσφαιριστή) πρόταση και να ολοκληρώσει και το τελευταίο παιχνίδι του στο νησί, προκειμένου να εισπράξει ένα σημαντικό, αλλά αναλογικά μικρό κομμάτι της αναγνώρισης και της αποθέωσης που του πρέπουν.
Ο Αργεντινός αποχωρεί από τον Απόλλωνα έχοντας ανελιχθεί μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια σε πρώτο σκόρερ του συλλόγου στην Ευρώπη (13 τέρματα έναντι 11 του Μιλένκο Σπόλιαριτς) και σε πιο παραγωγικό παίκτη του σε μια ευρωπαϊκή σεζόν (6 γκολ, οι Σλάτζαν Τσέποβιτς, Σλόμπονταν Κρισμάρεβιτς, Γκαστόν Σανγκόι και Αντρέ Σκέμπρι έφτασαν μέχρι τα πέντε).
Ταυτόχρονα είναι ο διαχρονικά πρώτος σκόρερ των κυπριακών ομάδων στη φάση των ομίλων (5 γκολ, ουδείς άλλος έχει περισσότερα από τρία), αλλά και σε μια μεμονωμένη σεζόν (4 γκολ την περίοδο 2018/19, ξεπερνώντας έναν άλλον παίκτη του Απόλλωνα, τον Γκαστόν Σανγκόι, ο οποίος είχε πετύχει τρία την περίοδο 2013/14)!
Σε αυτές τις επιδόσεις πρέπει να προστεθούν και τα 50 τέρματά του σε 101 συμμετοχές στο πρωτάθλημα (με Εθνικό και Απόλλωνα) και τα συνολικά 69 σε 142 εμφανίσεις του σε όλες τις διοργανώσεις από το καλοκαίρι του 2016.
Αν ο Απόλλωνας τον είχε «αρπάξει» από κάποιον ανταγωνιστή του ή τον είχε χρυσοπληρώσει, ο 32χρονος θα είχε γίνει πρώτη φίρμα και σύνθημα στα χείλη των οπαδών πολύ πριν τη χαραυγή του 2020, όταν έγινε η επιτομή της υπεραξίας (όχι μόνο για το σύλλογό του, αλλά συνολικά) για το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Πέρα από τα σπουδαία επιτεύγματά του, αυτός ο απίθανος Αργεντινός μας αφήνει ως παρακαταθήκη μια χρήσιμη υπενθύμιση για το πόσο λάθος μετράμε -ακόμη και σήμερα- την αξία των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στο νησί μας.
Ο Εμίλιο Ζελάγια είναι ο σούπερ σταρ της διπλανής πόρτας, του οποίου το μεγαλείο και τη λάμψη η συντριπτική πλειονότητα αγνοούσε ή προσπερνούσε, πριν πασπαλιστούν από τη χρυσόσκονη των πετροδόλαρων της Σαουδικής Αραβίας. Ας είναι κι έτσι. Σε τελική ανάλυση, όπως και ο ίδιος υπογράμμισε, το «αντίο» είναι προσωρινό.
Όταν με το καλό επιστρέψει, η ποδοσφαιρική Κύπρος θα έχει την ευκαιρία να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι -και ας είναι ως χαρακτήρας το ακριβώς αντίθετο του Ρωμαίου αυτοκράτορα.
