Άλλος ένας αποκλεισμός για μια ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα στο Τσάμπιονς Λιγκ - Μια πρόκριση χαμένη μέσα από τα χέρια του, αλλά φταίει και τώρα ο ίδιος για αυτό που έγινε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου»;
Για άλλη μια χρονιά η Μάντσεστερ Σίτι και ο Πεπ Γκουαρδιόλα μένουν εκτός τελικού Τσάμπιονς Λιγκ. Ίσως με τρόπο που πονάει περισσότερο από τις προηγούμενες κυρίως διότι οι «Πολίτες» ήταν αντικειμενικά καλύτεροι από τη Ρεάλ Μαδρίτης και στα δύο παιχνίδια των ημιτελικών, αλλά δεν θα είναι αυτοί που θα ταξιδέψουν στο Παρίσι για να ανετιμετωπίσουν τη Λίβερπουλ και να διεκδικήσουν τον τίτλο της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.
Και ίσως με τρόπο που ούτε ο Ισπανός τεχνικός ούτε οι παίκτες του μπορούν να εξηγήσουν. Ίσως είναι όπως το είπε ο Τιμπό Κουρτουά μετά τη λήξη της ρεβάνς στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». «Όταν εμείς σκοράραμε... Δεν θέλω να πω ότι οι παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι τα έχασαν, απλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησαν πως σε αυτό το γήπεδο όλα μπορούν να συμβούν».
Και μην ξεχνάμε πως η Σίτι του Γουαρδιόλα παραλίγο να ζήσει έναν παρόμοιο εφιάλτη πριν από λίγο καιρό και πάλι στη Μαδρίτη, όταν τελικά απέκλεισε την Ατλέτικο, αλλά βρέθηκε σε δύσκολη θέση χωρίς να ξέρει πως να διαχειριστεί το παιχνίδι.
Οι «Πολίτες» ήταν καλύτεροι και στα 90 λεπτά της αναμέτρησης κόντρα στη Ρεάλ στο «Etihad». Και ήταν καλύτεροι και για 89 λεπτά στη ρεβάνς της Μαδρίτης. Είχε την μπάλα, δημιούργησε περισσότερες ευκαιρίες. Οι παίκτες του Γκουαρδιόλα έδειχναν να ακολουθούν υποδειγματικά τις οδηγίες του προπονητής τους και η εξέλιξη ήταν αυτή που ήθελαν.
Τι δεν υπολόγισαν σωστά, λοιπόν; Τι πήγε στραβά από το 89ο λεπτό της ρεβάνς; Ήταν η... μαγεία του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» όπως τους είχε προειδοποιήσει ο Καρίμ Μπενζεμά μετά τον πρώτο ημιτελικό; Ήταν η «βαριά» φανέλα της αντιπάλου τους; Ήταν η εμπερία ενός συλλόγου που έχει γράψει την ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην απειρία ενός συλλόγου που το παλεύει ξοδεύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ;
Το γκολ του Ριγιάντ Μαχρέζ στο 73ο λεπτό θα έπρεπε να... τελειώσει τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κι, όμως, αυτό δεν συνέβη. Φάνηκε ότι 17 λεπτά συν τις καθυστερήσεις ήταν αρκετά να πετύχουν οι Μαδριλένοι αυτό που ήθελαν. Έχοντας περισσότερο μυαλό και κυρίως περισσότερη καρδιά από τους αντιπάλους. Κι αντί να «βυθιστούν» αυτοί όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ, τελικά κατάφεραν να «βυθίσουν» τη Σίτι. Στην παράταση μόνο ο Φερναντίνιο είχε μια ευκαιρία κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε έχοντας στην άμυνα τον Λούκας Βάθκεθ, τον Νάτσο, τον Βαγέχο και τον Μεντί!
Το παιχνίδι μέσα στο γήπεδο ξεπέρασε το παιχνίδι πάνω σε έναν πίνακα, όπως το διδάσκει ο Γκουαρδιόλα στους παίκτες του. Ποδοσφαιρικές με καρδιά και ψυχή επικράτησαν αντιπάλων τους που έδειχναν για ακόμα μια φορά σαν ρομπότ που είναι προγραμματισμένα για να εκτελέσουν συγκεκριμένες εντολές, αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν όταν η εξέλιξη αλλάζει τον προγραμματισμό του. Ένα πρόβλημα και του ίδιου του Ισπανού προπονητή, ο οποίος ενώ φαίνεται να έχει λύσεις για τα πάντα, τελικά μπλοκάρει και ο ίδιος όταν δεν του βγαίνει αυτό που έχει σχεδιάσει.
Είναι γεγονός πως η Μάντσεστερ Σίτι που έχει φτιάξει ο Ισπανός δεν έχει μέταλλο. Ναι, είναι βιονικοί οι παίκτες του, αλλά δεν αρκεί αυτό. Είναι ωραίο να κάνεις τρίγωνα, τετράγωνα, πεντάγωνα κλπ, είναι δημιουργικό να «σπας» το κεφάλι σου για να βρεις καινούργιες ιδέες, για να ανανεώσεις την ομάδα και να ανανεωθείς κι εσύ, αλλά οι νίκες και τα τρόπαια έρχονται γι' αυτούς που στέλνουν την μπάλα στα δίχτυα. Είναι απλό μα και περίπλοκο συνάμα.
Oυδείς μπορεί να αμφισβητήσει την επιδραστικότητα του Γκουαρντιόλα, την ικανότητά του να δημιουργεί ομάδες με τρομερούς αυτοματισμούς και παιχνίδι με τη μπάλα κάτω. Μα σε κάτι τέτοια παιχνίδια πάντοτε κάτι λείπει, ίσως επειδή προσπαθεί να πετύχει τα πάντα υπό τους δικούς του και μόνο όρους.
Στα παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης, βέβαια, ο Γκουαρδιόλα μάλλον τα έκανε όλα σωστά. Από την άποψη της τακτικής και του στησίματος της ομάδας του. Το γεγονός ότι οι παίκτες του λύγισαν ψυχολογικά, ωστόσο, βαραίνει και τον ίδιο.
Στη ρεβάνς έβγαλε τον Κέβιν Ντε Μπρόιν, έβαλε τον Ιλκάι Γκουντογκάν και αυτός έβγαλε την ασίστ για το γκολ. Αντικατέστησε τον Γκαμπριέλ Ζεσούς, ο οποίος ήταν κακός και έβαλε τον Τζακ Γκρίλις (αυτόν είχε, αυτόν έβαλε), ο οποίος έβγαλε δυο φάσεις που δεν έγιναν γκολ για εκατοστά. Και ο Φερναντίνιο που μπήκε στη θέση του Ριγιάντ Μαχρέζ το πάλεψε όσο μπορούσε. Η ενδεκάδα της Σίτι, βέβαια, στην παράταση ήταν λίγο... αχταρμάς, ίσως επειδή δεν μπορούσαν να φανταστούν τέτοια εξέλιξη.
Αν δεν είχαν σώσει ο Μεντί και ο Κουρτουά στο 86' και γινόταν το 0-2; Αν δεν έκανε αυτή τη φανταστική εμφάνιση ο Καμαβινγκά που θύμισε Κρόος και Μπενζεμά; Αν δεν είχε βάλει τα δύο γκολ ο προερχόμενος από τον πάγκο Ροντρίγκο; Αν δεν είχε καταρρεύσει στην παράταση η Σίτι; Αν δεν γίνονταν άλλα αυτά που λέγαμε ότι δεν μπορεί να γίνουν θα αποθεωνόταν ο Γκουαρδιόλα.
Τώρα αρχίζει εκ νέου ο φαύλος κύκλος της κριτικής για το αν είναι ή όχι υπερτιμημένος ο Ισπανός, για το αν είναι λούζερ, για το αν έγινε προπονητής με τις... πλάτες του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα και πάει λέγοντας.
Όταν πριν από δέκα χρόνια ο Γκουαρδιόλα κατακτούσε με τη Μπαρτσελόνα για δεύτερη φορά στην καριέρα του το Τσάμπιονς Λιγκ, πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν πως το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε βρει τον προπονητή που θα μπορούσε να γίνει ο πιο επιτυχημένος της διοργάνωσης. Υπήρχε τότε το ρεκόρ του Μπομπ Πέισλι με τις τρεις κατακτήσεις, ενώ ο Ισπανός ήταν τότε μόλις στα 40 του.
Κι, όμως, μια δεκαετία μετά ο Γκουαρδιόλα απέτυχε να ανταποκριθεί σε εκείνες τις προσδοκίες και είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι σε αυτά τα χρόνια κατάφεραν να τον ξεπεράσουν ο Κάρλο Αντσελότι και ο Ζινεντίν Ζιντάν.
Θα διχάζει πάντα. Ίσως του αρέσει αυτό. Ίσως δεν τον ενδιαφέρει. Στο τέλος της παρουσίας του στους πάγκους τι θα μετρήσει; Οι τίτλοι; Οι ιδέες; Το θέαμα; Πως θα μετρηθεί, πως μετριέται ήδη η καριέρα του; Και πως συγκρίνεται με αυτή των άλλων για να ειπωθεί ότι είναι ή όχι ο καλύτερος;
