Η «Θεά» είναι μια ομάδα χωρίς τα εκατομμύρια ευρώ των κολοσσών που αντιμετωπίζει στην Ιταλία ή των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, που τα τελευταία χρόνια στέκονται απέναντί της στην Ευρώπη και άλλοτε μοιάζουν εμπόδια απροσπέλαστα κι άλλοτε προκλήσεις που δεν είναι αδύνατον να ξεπεραστούν.
Είναι άλλη μια ιστορία που θυμίζει πάντα πως στον αθλητισμό ακόμα και όταν oι άλλοι δεν σε υπολογίζουν, μπορείς να τους διαψεύσεις με το πάθος και τη μαχητικότητά του και να κάνεις πραγματικότητα το όνειρο.
Το Μπέργκαμο, στη «σκιά» των Άλπεων, στη βόρεια Ιταλία, μια πόλη που φημίζεται για τη μουσική παράδοση, τη μεσαιωνική ατμόσφαιρά της, τα αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματά της, μια πόλη που μετατράπηκε σε νεκροταφείο στο ξεκίνημα της πανδημίας του κορωνοϊού, τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να μην κοιμάται τα ευρωπαϊκά βράδια, αλλά να τα ζει με την αδρεναλίνη στα ύψη όταν η ομάδα της πόλης αγωνίζεται.
Ακόμα και όταν χρειάστηκε να το κάνει την περίοδο που η Αταλάντα αγωνιζόταν στο Μιλάνο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτά τα σαράντα χιλιόμετρα της απόστασης δεν ήταν απλά μια ευκαιρία για εκδρομή, αλλά μια μικρή απόδραση στο όνειρο με χιλιάδες ψυχές να συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό, αυτόν που φώναζε «Όπου παίζει η Θεά, Μπέργκαμο γίνεται».
Κι, όμως, η Αταλάντα παραμένει μια ομάδα... γειτονιάς όσο κι αν ξαφνιάζει αυτό. Σε κάθε μωρό που γεννιέται σε μαιευτήριο της πόλης, ο σύλλογος στέλνει δώρο μια φανέλα και δύο μπιμπέρό με το σήμα της ομάδας!
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος πιστώνεται όσα έχει πετύχει αυτή η ομάδα στην Ιταλία και στην Ευρώπη, με αποκορύφωμα βεβαίως την κατάκτηση του Europa League, αυτός είναι προφανώς ο Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι.
«Βλέπω τον εαυτό μου ως τον Ιταλό σερ Άλεξ Φέργκιουσον» λέει ο 66χρονος τεχνικός, ο οποίος είχε προτάσεις από τους (θεωρητικά) μεγάλους του καμπιονάτο, αλλά προτιμά να μένει στην Αταλάντα διότι εκεί έχει ελευθερία να παίρνει αποφάσεις χωρίς να έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι του. Από το 2016 μέχρι σήμερα ζει τα καλύτερα χρόνια της προπονητικής καριέρας του.
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Γιουβέντους, ήταν αυτός που έβγαλε δύο φορές την Τζένοα στην Ευρώπη και παραλίγο να την οδηγήσει και στο Τσάμπιονς Λιγκ και, επίσης, ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία της Ίντερ, ο οποίος δεν έκανε ούτε μία νίκη καθοδηγώντας τους «νερατζούρι». Βέβαια, μόνο σε πέντε παιχνίδια πρόλαβε να καθίσει στον πάγκο της καθώς ο Μάσιμο Μοράτι δεν είχε καθόλου υπομονή μαζί του, αλλά κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε.
«Ο Γκασπερίνι είναι ο προπονητής που όλοι θέλουν να δουν στον πάγκο μιας μεγάλης ομάδας. Όχι όμως της δικής τους ομάδας, αν γίνεται» έγραφε τον Μάιο του 2019 η «La Repubblica» δείχνοντας την επιφυλακτικότητα που υπήρχε εκείνα τα χρόνια στην Ιταλία για το κατά πόσο ο Γκασπερίνι θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε πιο… υψηλές απαιτήσεις, μετά από εκείνο το σύντομο πέρασμά του από την Ίντερ.
Εν τέλει, ο Γκασπερίνι δεν χρειάστηκε να περιμένει μια άλλη «μεγάλη» ιταλική ομάδα να πιστέψει σε αυτόν και πήγε στο Μπέργκαμο για να δείξει όσα μπορεί να κάνει. Όταν, μάλιστα, ανέλαβε την Αταλάντα, άρχισε με τέσσερις ήττες σε πέντε παιχνίδια. Τότε ο πρόεδρος του συλλόγου, Αντόνιο Περκάσι, μάζεψε τους παίκτες στα αποδυτήρια και τους είπε ότι πιο εύκολα θα αλλάξει όλη την ομάδα, παρά τον νέο του προπονητή, τον οποίο πίστευε πολύ!
O Γκασπερίνι πήγε στο Μπέργκαμο το 2016, λίγες μέρες αφότου είχε αρχίσει το Euro. Σε εκείνο το τουρνουά η Αταλάντα δεν είχε ούτε έναν παίκτη. Στο αμέσως επόμενο Euro, αυτό που έγινε το 2021, είχε εννέα, εκ των οποίων οι τέσσερις έκαναν το ντεμπούτο τους στην εθνική Ιταλίας χάρη στις εμφανίσεις τους με τους «μπεργκαμάσκι».
Χρειάστηκε να φτάσει στα 66 του και να ασπρίσουν τελείως τα μαλλιά του για να πάρει έναν τίτλο. Όχι ότι δίνει μεγάλη σημασία σε αυτά… «Δεν καταλαβαίνω αυτό το πράγμα, να σε κρίνουν από τα τρόπαια. Δεν είναι ότι έγινα καλύτερος απ' ό,τι ήμουν το απόγευμα» δήλωσε λίγο μετά τον θρίαμβο στο Δουβλίνο επί της Λεβερκούζεν ο έμπειρος τεχνικός, o οποίος στα 66 χρόνια του πανηγύρισε τον πρώτο τρόπαιο της καριέρας του.
«Νομίζω πως γράψαμε ιστορία, και για τον τρόπο που νικήσαμε. Τρομερό, επαναλάβαμε με Λίβερπουλ και Σπόρτινγκ... Η Σπόρτινγκ πήρε το πρωτάθλημα, η Λίβερπουλ ήταν πρώτη στην Premier League όταν την αποκλείσαμε. Απίθανο. Τα παιδιά ήταν φοβερά, μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση», πρόσθεσε.
Σε αφιέρωμά του στην Αταλάντα, το 2017, ο «Guardian» έγραψε πως είναι η ομάδα που θα πρέπει να μιμηθούν οι υπόλοιπες ιταλικές στον τρόπο που δουλεύει με τους πιτσιρικάδες Ιταλούς, η ιδανική για να «φτιάξει» όνομα ένας νεαρός και να ανεβάσει τις μετοχές του.
Είναι, επίσης, μια σημαντική ώθηση για το ιταλικό ποδόσφαιρο, καθώς δείχνει πως μπορεί και μια άλλη ομάδα εκτός από τους ιστορικά μεγάλους να παλέψει σε υψηλό επίπεδο. «Φτιάχνει» την εικόνα της χώρας η παρουσία μιας ομάδας που δεν είναι τόσο δημοφιλής έξω από τα σύνορα της χώρας. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, έχει πάντα ανάγκη από αυτό που δεν είναι προφανές, αυτό που στηρίζεται και καθορίζεται από την οικονομική δύναμη, αλλά επίσης από τον προγραμματισμό και το πλάνο. Υπό αυτή την έννοια, αυτό που κάνει τα τελευταία χρόνια η Αταλάντα είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ακόμα κι αν έχει σκαμπανεβάσματα.
«Έχουμε επενδύσει στους νέους και στις υποδομές, βάλαμε σε τάξη τα οικονομικά μας και έχουμε καταφέρει να βγάζουμε σημαντικό κέρδος στις μεταγραφικές περιόδους. Θα συνεχίσουμε με αυτή τη μέθοδο και στο μέλλον, έχοντας δει παραδείγματα ομάδων που μπορούσαν να κάνουν το παραπάνω βήμα αλλά τελικά καταστράφηκαν οικονομικά. Αν έρθει κάποιος και μου πει ότι θέλει να επενδύσει στην Αταλάντα με 150 εκατομμύρια ευρώ, θα τον αγκαλιάσω και θα του πω "no, grazie". Ας πάει να το κάνει αλλού, εδώ έχουμε αποφασίσει πώς θα δουλεύουμε» έλεγε το 2018 ο πρόεδρος Περκάσι.
Οκτώ χρόνια μετά η πολιτική δεν έχει αλλάξει. Βήμα βήμα, χτίζοντας σταθερά θεμέλια σιγά σιγά, η Αταλάντα δεν είχε στόχο απλά να κάνει το... μπαμ μια σεζόν, να μπει στην τετράδα του πρωταθλήματος, να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ και μετά να εξαφανιστεί. Ακόμα και οικονομικά αν δει κάποιος τον σχεδιασμό του συλλόγου μπορεί να αντιληφθεί το παράδειγμα: από το 2017 ως σήμερα το ισοζύγιο είναι θετικό.
Η Αταλάντα έφτασε στον τελικό του Δουβλίνου έχοντας αποκλείσει την Σπόρτινγκ, έχοντας βάλει τρία γκολ σε Λίβερπουλ στο Άνφιλντ και στη Μαρσέιγ. Και κρατούσε άλλα τρία για τον τελικό κόντρα στην ομάδα που είχε ένα εντυπωσιακό αήττητο 51 αγωνων!
Η Λεβερκούζεν δεν έγραψε ιστορία το βράδυ της Τετάρτης, διότι η Αταλάντα έπρεπε να γράψει το δικό της παραμύθι.
Για να ζήσει ο Γκασπερινι και οι παίκτες του καλά κι εμείς καλύτερα.
Επειδή δικαιώθηκε και επιβραβεύθηκε η ταπεινότητα, η σοφία, η υπομονή. Ακόμα κι αν χρειάστηκε να φτάσει κάποιος στα 66 του χρόνια για να πέσει πάνω του το φως…
Πηγή: Sdna.gr
