Μια ιδέα αντισυμβατική από την ληξιαρχική πράξη «γέννησής» της, δεν θα μπορούσε να «χωρά» σε μία και μόνο ημέρα. 96 χρόνια ΠΑΟΚ! Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα!
Για το τυπικό της υπόθεσης, η 12η Απριλίου έχει καθιερωθεί βάσει καταστατικού του ΑΣ ως η ημέρα εορτασμού του Δικεφάλου, αν και η μέρα έγκρισης του καταστατικού του είναι η 20ή Απριλίου 1926. Εξ ορισμού λοιπόν, η ταυτότητα του συλλόγου θα προδίδει πάντα αυτή την ιδιαιτερότητα που τους χαρακτηρίζει. Δεν θα μπορούσε να 'χωρά' σε μια και μόνο ημέρα.
Επί της ουσίας, σαν σήμερα γεννήθηκε, μεγάλωσε και συμπληρώνει 96 χρόνια ζωής. 96 χρόνια ΠΑΟΚ. Τί σημαίνει; Τί πρεσβεύει; Ορίζεται ως στάση ζωής; Υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί και μπορεί να αποτυπώσει τη σφραγίδα του ΠΑΟΚ σε αμέτρητες ψυχές; Τουλάχιστον ανήμερα των γενεθλίων του ως μία υπενθύμιση για όλα όσα έχει επιλέξει κανείς να τον ορίζουν. Για πάντα.
Ίσως μία ανάμνηση, ένας φόρος τιμής απέναντι σε εκείνους που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν το 1922 και ένιωσαν την ανάγκη να δημιουργήσουν μια ιδέα που θα εξέφραζε τους Κωνσταντινουπολίτες. Και εν έτει 1926 αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.), κρατώντας τα σύμβολα της κραταιάς ρωμιοσύνης – το Δικέφαλο του Βυζαντίου.
Από τα σοκάκια της Πόλης και τα καράβια της προσφυγιάς. Μια ομάδα που μπολιάστηκε με το... καλημέρα με τον πόνο. Τον ξεριζωμό. Με αλησμόνητες πατρίδες που 'ζωντάνευαν' από διηγήσεις γεμάτες μνήμες και εκφράστηκαν μέσα από την ιδέα του ΠΑΟΚ.
Δύο χρώματα ενσυνείδησης, γιατί μόνο αυτά θα μπορούσαν να πρεσβεύουν και να εναρμονίζονται στη δική τους ιδέα. Στο μαύρο για να θυμίζει το πένθος για τις χαμένες πατρίδες σε απόλυτο contrast με το αισιόδοξο λευκό, ένα παράθυρο στο μέλλον. Η ελπίδα για έναν αγώνα που δεν τελειώνει ποτέ, για την αναμονή της νίκης.
Μια ιδέα περήφανη που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Σαν κληρονομιά, σαν ηθική υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που σε έσφιξαν από το χέρι και σε έβαλαν μέσα στην Τούμπα που έμελλε να εξελιχθεί σε έναν τόπο λατρείας και μυσταγωγίας. Εκεί όπου γεννήθηκαν οι 'μύθοι'. Εκεί όπου πάντα θα συναντώνται τόσες διαφορετικές κοινωνικές συνιστώσες και θα γίνονται «ένα». Από εκεί που τα έζησαν όλα σε στιγμές και αρκούσε μια μόνο 'σπίθα' κάθε φορά για να ξαναγεννηθούν. Οι δικές τους στιγμές συνέθεσαν ιστορίες και βιώματα, κι ας μην μεταφράστηκαν ποτέ ανάλογα σε τίτλους.
Τους συναντούσες περήφανους σε δρόμους και σε συνοικίες, σε ένα χιλιόμετρα «κάναμε πάλι» γιατί σου μίλησαν για καψούρα. Και μάλιστα την πιο μεγάλη. Αιώνια πιστοί και έχοντας -πάντα- επίγνωση της κατάστασής τους, θα σου φωνάζουν πως έχουν τρέλα μες στο μυαλό. Κι ας το «πλήρωσαν» ακριβά. Σίγουρα, θα άκουσες πως ο πιο ταξιδιάρικος λαός έγινε πιο φτωχός πριν από μερικά χρόνια αλλά να είσαι σίγουρος πως εκείνα τα έξι κασκόλ έδωσαν ένα άλλο χρώμα στον ουρανό...
96 χρόνια, αρνούμενοι να κάνουν οποιαδήποτε έκπτωση της ιδέας τους. Η πορεία δεν ήταν ποτέ εύκολη. Εκεί που οι άλλοι θα είχαν εγκαταλείψει, ο ΠΑΟΚ μετατράπηκε σε κίνημα και τρόπο ζωής. Έμαθαν να μην φοβούνται αλλά να στέκονται με ψηλά το κεφάλι απέναντι σε όσα η ζωή αποφασίσει να τους φέρει στο δρόμο τους. Κάθε πληγή στο σώμα τους και μία κατάκτηση. Και η ιστορία συνεχίζεται... Η φλόγα παραμένει ζωντανή 96 χρόνια μετά.
