Δε ζούμε στην Ολλανδία ή στη Γερμανία ή σε κάποια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Προκειμένου να στηρίζουν όλοι την τοπική ομάδα, να γεμίζουν το γήπεδο γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους. Έχοντας την ίδια σκέψη και διάθεση είτε υποβιβάζεται αυτό που υποτίθεται πως αγαπούν, είτε κατακτά το πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει καλώς και κακώς, υπάρχει η σκέψη και η ψυχολογία. Εδώ λοιπόν είναι Ελλάδα. Με αυτή τη λογική κρίνουμε τα πάντα.
Στα του Παναθηναϊκού λοιπόν, δεν γίνεται να φέρνουμε παραδείγματα τι κάνουν στη Νορβηγία όταν η ομάδα τους έχει 15 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα, ή πόσο σωστά υποστηρίζουν οι Καναδοί την ομάδα χόκεϊ του χωριού τους παρότι δεν έκανε καλή σεζόν. Η επιτυχία ή η αποτυχία, δεν χρειάζεται διδασκαλία συμπεριφοράς. Γιατί κι αυτή γίνεται περισσότερο για να δικαιολογήσει μια κατάσταση. Κοινώς, παιδιά αποτύχαμε, γίνετε ξαφνικά Σουηδοί να μη σας ενοχλεί μωρέ.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, περιμένει ένα ματς με τον Ολυμπιακό εντελώς αδιάφορο. Όχι με την ευχάριστη έννοια του «πήραμε τη δεύτερη θέση». Με τη δυσάρεστη του ακόμη και να νικήσεις, θα μειώσεις την απόσταση απ’ τον πρωταθλητή Ολυμπιακού στους 10 βαθμούς. Κι αυτό θεωρείται… ευχάριστο κλείσιμο της σεζόν. Τέλος πάντων αυτό πες το προσπερνάς. Το θέμα δεν είναι το ντέρμπι, αλλά το μετά.
Το Champions League φέρνει μαζί και υποχρεώσεις. Κορυφαία όλων το να είσαι πιο ισχυρός, πιο ποιοτικός, πιο γεμάτος και με τη σωστή νοοτροπία μόλις αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις. Σε κάνα μήνα περίπου θα αρχίζει η προετοιμασία για το 2025-
26. Άρα 2η θέση, δε σημαίνει πως υπάρχει χρόνος. Ούτε φυσικά θα «παίξει» η δικαιολογία του ας περιμένουμε να έρθει ο Αύγουστος που θα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες.
Σαφώς και κανείς σχεδιασμός δε θα τελειώσει μέσα Ιουνίου, θα ήταν ουτοπικό και βλακώδες ακόμη και να το σκεφτούμε. Θα ήταν λάθος με απλά λόγια, επειδή τα δεδομένα πάντα αλλάζουν. Το ζήτημα για τον Παναθηναϊκό είναι να ισορροπήσει στην ελπίδα. Να βρει έναν τρόπο που θα προσφέρει την λογική «οπαδοί μου πάω να πετύχω κάτι φέτος».
Δυστυχώς αυτό δε φαίνεται στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή. Μακάρι να διαψευστούμε με το χειρότερο τρόπο, πρώτοι θα πανηγυρίζουμε. Απλά η… οσμή στην ατμόσφαιρα, φέρνει μια ηττοπάθεια σε πολλά επίπεδα. Είναι ακριβώς αυτή η νοοτροπία που συζητάμε καιρό για την ομάδα. Δεν περνάει τυχαία στους ποδοσφαιριστές. Ούτε γιγαντώνεται στο αγωνιστικό τμήμα. Ίσα-ίσα που εκεί ίσως να είναι και το μικρότερο ποσοστό ύπαρξής της.
Βλέποντας τα δεδομένα στα σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ομάδα, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα αυτή την ηττοπάθεια. Τι εννοούμε; Να το θέσουμε όσο πιο απλά γίνεται. Η ομάδα απέτυχε, δεν πήρε τίτλους, δεν έκανε πρωταθλητισμό ουσιαστικά. Κατόρθωσε να βγει 2 η εκμεταλλευόμενη την ατομική της ποιότητα, το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ από πρωταθλητής έκανε κακή σεζόν στο μεγαλύτερο διάστημά της, ενώ η ΑΕΚ από ένα σημείο και μετά… χάθηκε, σε τέτοιο σημείο που ξέχασε να κερδίζει για πολλά ματς.
Δεν γίνεται για το πρωτάθλημα να περιμένει ο Παναθηναϊκός πως θα συνεχίσουν να είναι έτσι αυτοί οι δύο και συγχρόνως ο Ολυμπιακός θα κάνει κι αυτός μηδέν νίκες στα πλέι οφ για να τον περάσει το Τριφύλλι και να βγει πρώτο. Αυτό που χρειάζεται είναι να αυξήσει σημαντικά την απόσταση απ’ τους Δικέφαλους και ταυτόχρονα να μειώσει σημαντικά την ψαλίδα απ’ τον Ολυμπιακό. Για την ακρίβεια, να την εξαφανίσει. Μπαίνοντας σε ένα καλοκαίρι όπου αυτοί ξεκινούν ξέροντας πως έχουν 40 εκατ. έσοδα από το Champions League και ο Παναθηναϊκός ασχολείται με cost control.
Κι όλα αυτά, ενώ υπάρχουν τα προκριματικά του Champions League που θεωρητικά έπρεπε να είναι η νούμερο ένα προοπτική σου. Όχι γιατί εξασφαλίζεις ευρωπαϊκή παρουσία, αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να «παλέψεις» για τη League Phase.
Ποια είναι η νοοτροπία του Παναθηναϊκού μπροστά σε όλα αυτά; Δε χρειάζεται να αλλάξει κάτι στα στελέχη παρότι απέτυχαν. Φαίνεται πως μένουν οι ίδιοι κι η ζωή συνεχίζεται.
Ο προπονητής δεν υπάρχει χρόνος να αλλαχτεί και που να βρεις και καλύτερο, δεν μπορείς. Εντάξει δεν είδαμε κάποιο καλό ποδοσφαιρικά ματς της ομάδας, δεν μας… θάμπωσε με το θέαμά του, αλλά του χρόνου θα το κάνει λογικά.
Ο Ουναΐ είναι παικταράς, όμως τα 11,5 εκατ. που βάλαμε ως οψιόν είναι πάρα πολλά δεν μπορούμε να τα δώσουμε. Δύσκολα θα μείνει, άσε που δεν μπορούμε να τον περιμένουμε καιρό. Ας ψαχτούμε για κάτι φθηνότερο, πιθανότατα χειρότερο ποιοτικά που όμως ίσως να «δέσει» καλά με την ομάδα.
Μεταγραφές θα γίνουν αυτές που πρέπει, αρκεί πρώτα να πουλήσουμε αυτούς που χρειάζεται για το cost control. Μετά θα ενισχυθούμε με παίκτες «εργαλεία» που θα επιλέξει ο προπονητής.
Ίσως όλα αυτά να φέρουν αποτέλεσμα. Απλά και να γίνει, περισσότερο θα είναι συμπτωματικό και όχι σύμφωνα με κάποιο πλάνο. Στα πάντα ο Παναθηναϊκός βγάζει αυτή τη νοοτροπία της ηττοπάθειας. Εκείνο το στοιχείο που βλέπαμε πολλές φορές στην ομάδα, η χαλαρότητα, η αδυναμία αντίδρασης, το πάμε να κρατήσουμε αποτέλεσμα παίζοντας πίσω απ’ την μπάλα, το διώξιμο όταν σε πιέζει ο αντίπαλος για να μην πάθουμε καμιά ζημιά.
Το μόνο που θα μπορούσε να το αλλάξει όλο αυτό, είναι άνθρωποι με εμπειρία, ικανότητα και τεχνογνωσία. Άτομα που θα φέρουν ένα… νέο αέρα στην ομάδα. Αποτελώντας τους ηγέτες που τόσο έχει ανάγκη το Τριφύλλι. Εκείνους που δε θα εστιάζουν με… κακομοιριά στα «δεν μπορώ κάτι καλύτερο», αλλά θα κάνουν το καλύτερο ξεπερνώντας ακόμη κι εκείνο που έμοιαζε δυνατό.
Πηγή: Sdna.gr
