Αν κάτι χαρακτήριζε το χρυσή περίοδο του ΑΠΟΕΛ με σημείο αναφοράς το 2009, ήταν η ασφάλεια κάτω από τα δοκάρια.
Με Χιώτη, Πάρντο, Βάτερμαν, για πολύ μεγάλα διαστήματα. Ο Μπέλετς έπαιξε στην σεζόν που διακόπηκε, ο ΑΠΟΕΛ δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, αλλά είχε άσο. Υπήρξαν μάλιστα και περίοδοι συνύπαρξης δύο πολύ καλών τερματοφυλάκων. Ακόμη και στην περίοδο της άφιξης Περέζ (δεν ήταν άσχημος), ο προγραμματισμός είχε στο πλάνο τον Βάτερμαν, που τραυματίστηκε στο Ντόρτμουντ.
Η τελευταία διετία ήταν αντίθετη. Την κάκιστη χρονιά 20-21 ο ΑΠΟΕΛ πόνταρε στον Σίλβα, αλλά και στον τραυματία Ουζόχο. Μέτριος ο 1ος πρώτος, άργησε να επανέλθει και δεν ήταν (φυσικά) στα καλύτερα του ο Νιγηριανός. Ο οποίος ξεκίνησε την χρονιά 22-23, αλλά δεν πατούσε πάλι καλά. Έγινε άμεσα η κίνηση με τον Σκουφέτ. Που δεν ήταν κακή επιλογή (το αντίθετο). Είχε εξαιρετικά ρεφλέξ, αλλά είχε αδυναμίες (έξοδος, τοποθέτηση) που φάνηκαν. Ο Μιχαήλ έκανε 2-3 πολύ καλά ματς, αλλά ως εκεί.
Ο ΑΠΟΕΛ χρειάζεται κάτι καλύτερο για να επανέλθει στην κανονικότητα του, δηλαδή την καλύτερη δυνατή ποιότητα στο τέρμα. Εξού και κτύπησε γερές πόρτες, όπως των Λοντίγκιν, Μπέλετς. Ο Σλοβένος όπως όλα δείχνουν επιστρέφει και φέρνει μαζί το «πιστοποιητικό ασφάλειας εστίας» στις αποσκευές του.
