Η δουλειά ενός προπονητή κρίνεται από τα αποτελέσματα, ενίοτε όμως δεν αντανακλάται σε αυτά.
Το πιο αξιόπιστο γράδο για την αξία και τη συνεισφορά του παραμένει διαχρονικά η επίδρασή του στην ομάδα: η βελτίωση των μονάδων και του συνόλου.
Αν το ποσοστό νικών του Βλάνταν Μιλόγεβιτς στον ΑΠΟΕΛ ξεπερνά το 80% (82%), αν το αντίστοιχο των ηττών περιορίζεται είναι κάτω από το 10% (9%), ο βασικός λόγος είναι η βελτίωση επί των ημερών του τόσο των μονάδων όσο και του συνόλου.
Ο Εουσιντάλσιο Γκόμες, πιο γνωστός ως Ντάλσιο, αποτελεί πιθανότατα την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση. Σε οκτώ από τις 10 συμμετοχές του πριν την έλευση του Σέρβου τεχνικού ο 26χρονος είχε χρησιμοποιηθεί είτε ως «εξάρι» είτε ως «οκτάρι».
Το σκηνικό δεν διαφοροποιήθηκε έως τα μέσα Ιανουαρίου, όταν ο Μιλόγεβιτς έκρινε πως -μετά και τη χειμερινή μεταγραφική ενίσχυση- το πιο ωφέλιμο για τον παίκτη και την ομάδα ήταν η μετατροπή της εξαίρεσης σε κανόνα.
Ο Ντάλσιο μετατοπίστηκε στο δεξί άκρο της μεσοεπιθετικής γραμμής, στο οποίο είχε αγωνιστεί σε μόλις τρεις από τις 28 συμμετοχές του, και αυτό αποδείχθηκε η απαρχή της μεταμόρφωσής του.
Από παίκτης, που οι πιο μετριοπαθείς οπαδοί των «γαλαζοκιτρίνων» αναρωτιούνταν γιατί (δεν) παίζει και οι πιο απόλυτοι είχαν προεξοφλήσει πως δεν έχει το επίπεδο να παίζει στην ομάδα τους, ο 26χρονος ανελίχθηκε σ’ ένα ουσιαστικό και πολύτιμο γρανάζι της μεσοεπιθετικής λειτουργίας.
Μια απόφαση του Μιλόγεβιτς που μόνο λίγους δεν ξένισε «απελευθέρωσε» τον Ντάλσιο, τον κατέστησε δημιουργό και σκόρερ, τον έκανε πιο επικίνδυνο για την αντίπαλη άμυνα -τόσο, ώστε να προτιμάται στη συγκεκριμένη θέση έναντι του Εντονγκαλά.
Τοιουτοτρόπως ο Σέρβος με μια κίνηση αφ’ ενός βελτίωσε έναν παίκτη και την ομάδα του, αφ’ ετέρου απέκτησε την επιθυμητή ισορροπία και τον αναγκαίο ανταγωνισμό σε όλες τις θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής: Ντάλσιο-Εντονγκαλά δεξιά, Μαρκίνιος-Εφραίμ αριστερά, Μπεν-Βιγιφάνιες στο «10», Κβιλιτάια-Μακέντα στην κορυφή της επίθεσης.
Έργο (και πόντος) για τον Μιλόγεβιτς.
