Η χρονιά που διανύουμε ανέδειξε με εμφατικό τρόπο τις αδυναμίες της ομάδας στο δημιουργικό κομμάτι, ειδικά απέναντι σε οργανωμένες άμυνες.
Σίγουρα έπαιξαν ρόλο και οι πολλοί τραυματισμοί που είχαν σημαντικοί παίκτες της μεσοεπιθετικής γραμμής όπως και η αποχώρηση του Ντονγκαλά ενώ ούτε οι μεταγραφές Ιανουαρίου βοήθησαν στο να λυθεί αυτό το κομμάτι.
Ένας από τους παίκτες που θα περίμενε κανείς περισσότερα ήταν και ο Μαρκίνιος, ο οποίος αν και δεδομένα διαθέτει ποιότητα, εντούτοις δεν μπόρεσε ποτέ να βρει ρυθμό τη φετινή σεζόν. Ομοίως και ο Δώνης, που όσο κι αν έχει εμπειρία, ταχύτητα και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, δεν μπόρεσε λόγω των συνεχόμενων προβλημάτων τραυματισμών να βρει σταθερότητα στην απόδοση του.
Οι νεαροί Μαϊόλι και Κόρμποθ έδειξαν να είναι παίκτες με προοπτική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν – τουλάχιστον προς το παρόν – να στηρίξουν την ομάδα ως βασικές μονάδες. Ο Αλέχο, ο οποίος διατηρεί συμβόλαιο για άλλα τρία χρόνια με τους «γαλαζοκίτρινους», παραμένει ερωτηματικό αφού αφενός δεν είναι βέβαιο πως θα παραμείνει, αφετέρου δεν διαθέτει την εκρηκτικότητα και την ταχύτητα που χρειάζεται ο ΑΠΟΕΛ.
Για την ομάδα της Λευκωσίας λοιπόν, το μεταγραφικό καλοκαίρι αποκτά ξεκάθαρη κατεύθυνση. Ο ΑΠΟΕΛ χρειάζεται επειγόντως ποδοσφαιριστές που μπορούν να παίζουν με ένταση, να επιτίθενται κάθετα και να δίνουν ρυθμό στο παιχνίδι. Το αργό build-up δεν βοήθησε ποτέ καμιά ομάδα που πρωταγωνιστεί, με την ταχύτητα να είναι πλέον το «όπλο» που επιζητά κάθε ομάδα, είτε για αντιπιθέσεις είτε για σπάσιμο κλειστών αμυνών.
Η επιλογή προσώπων – τόσο σε παίκτες όσο και σε προπονητή – θα πρέπει να στηριχθεί πάνω σε αυτή τη βασική ανάγκη. Ο ΑΠΟΕΛ δεν έχει την πολυτέλεια να παρουσιάσει για άλλη μια σεζόν αργό και προβλέψιμο ποδόσφαιρο. Είναι η στιγμή να ενισχύσει τη μεσοεπιθετική του γραμμή με ποδοσφαιριστές που τρέχουν, πατάνε περιοχή και αλλάζουν ρυθμό στο παιχνίδι. Μόνο έτσι θα έρθουν ξανά καλύτερες μέρες αγωνιστικά.
